Kion Ni Rifuzas?

• Legmanierojn kiuj reduktas mitologion al naci-ŝtata romantikismo.
• Interpretojn kiuj faras la diojn simboloj de aŭtoritato kaj la sorton simbolo de submetiĝo.
• Strukturojn kiuj idealigas la antikvan mondon per nostalgio pri “ora ordo.”
• Sistemojn kiuj gloras mitologiajn figurojn sed prezentas ilin sen politika agentecon.
• Historiajn komprenojn kiuj limigas reziston al modernaj bataloj kaj fortranĉas ĝin de mitologia konscio.

Kion Ni Subtenas?

• Reelkovi momentojn de individua volo ene de la mitoj.
• Aserti ke ĉiu mito estas reverkebla kaj transformebla.
• Rigardi mitologion kiel la arketipan memorkorpon de nuntempaj liberecbataloj.
• Rekoni ke ĉiu figuro kiu diras “ne” al aŭtoritato estas parto de mitoanarĥio.
• Defendi tion, kio apartenas al naturo, korpo, lingvo kaj vivo kontraŭ la dia ordono.

Kiel Ni Skribas?

• Ni legas la mitojn inverse.
• Ni kreas alternativajn finojn.
• Ni tradukas la paroladojn al la nuntempo.
• Ni detronigas la diojn kaj donas voĉon al la popolo.
• Ni transformas la mitojn en ilojn, ne legendojn.
• Ĉiu teksto estas semo de ribelo. Ĉiu figuro estas eĥo de nia interna libero.

Por Kiu Ni Skribas?

• Por tiuj, kiuj elektas ekziston anstataŭ aparteno.
• Por tiuj, kiuj ne sekvas, sed malfermas vojojn.
• Por tiuj, kiuj kontraŭas ne la reĝon, sed la ideon de reĝo.
• Por tiuj, kiuj ne demandas pri lia nudecon, sed pri lia ekzisto mem.
• Por tiuj, kiuj parolas nek el la okcidento nek el la oriento, sed el interne, sube kaj supre.

Lasta Vorto

Ĉi tio ne estas rakonto, sed kontraŭ-rakonto.
Ĉi tio ne estas kredo, sed kulturo de dubo.
Ĉi tio ne estas vojo, sed alvoko por trabori la propran.
Ni ne intertraktos kun la dioj.
Ni ne verkos ĉenitajn heroojn.

Ĉar mitoj ne estas por reĝoj,
sed por tiuj, kiuj volas detrui la ideon, kiu kreas ilin.

Ĉi tio ne estas eldonaĵo, sed starpunkto.
Ĉi tio ne estas komunumo, sed eĥo.
Ĉi tie ne estas gvidantoj; nur principoj.

MythoAnarkhia estas la liberigo de mitoso disde aŭtoritato.
Ĝi ekzistas ne por rakonti la pasintecon, sed por liberigi la rakonton mem.
Ĝi rigardas miton ne kiel dokumenton, sed kiel interpreton.
Ĝi kreas spacon, kie kolektiva penso eĥas sen povo.

Ĉi tie ne estas loko por nacioj, ĉar rakontoj estas pli malnovaj ol limoj.
Neniu pasporto, lingvo, sekso aŭ ideologio estas postulata de partoprenantoj.
Gravas ne identeco, sed kontribuo.
Ne nomo, sed spuro.

Ĝi kontraŭstaras akademian steriligon kaj la varmerkatigan lingvon de la kultura industrio.
Mitoso ne estas muzepeco; ĝi estas viva korpo.
Rakonto ne estas konsumata – ĝi malfermiĝas, disbranĉiĝas, multiĝas.

En MythoAnarkhia estas direkto sed ne gvidanto.
La direkto estas determinita de penso, ne de personoj.
Ĉiuj kontribuantoj staras egale malproksimaj unu de la alia.
Sed la direkto de la tekstoj estas desegnita per la spuroj sur la tero.

La lingvo de ĉi tiu strukturo estas ideologia:
Kontraŭ la kultura hegemonio de la angla, la defaŭlta lingvo estas Esperanto.
Sed ĉiu lingvo havas sian korpon ĉi tie.
La manifestacio estas plurlingva – ĉar ĉiu mitoso naskiĝas plurlingva.

Ĉi tie membreco estas maniero lasi spuron.
Iuj kontribuas kun provizora, aliaj kun konstanta identeco.
Sed ĉiu kontribuo malfermas novan vejnon en la kolektiva mitoso.

“Ne mito, sed mitoso. Ne informo, sed rakonto. Ne historio, sed interpreto.”
“La lingvo ne estas elekto, sed rimedo por egaligo.”

MythoAnarkhia ne estas lernejo, sed spuro.
Tiuj, kiuj volas marŝi laŭ tiu spuro, estas jam ĉi tie.